Vorige week reden Orla en ik tijdens een dagtocht op een eerder gereden smalle weg waar de uitzichten schitterend zijn en waar we netjes op een recht stuk parkeerden; flink aan de kant met voldoende ruimte voor het passeren van een andere auto.
Even later kwam er een hybride SUV Toyota uit 2019 aan, hoogstwaarschijnlijk een huurauto met daarin een man en vrouw van, ik schat, in de 60. De vrouw zat achter het stuur, stopte en gebaarde driftig dat wij moesten doorrijden. De manier waarop ze dit deed en het gezicht dat ze erbij trok maakten me pisnijdig. Het waren waarschijnlijk Amerikanen, niet gewend aan de Ierse weggetjes, maar er was voldoende ruimte en ik gaf dat met mijn handen aan. Voorzichtig reed ze verder maar stopte ineens vlak voor ze onze auto bereikte en ging in de achteruit om een meter terug weer te stoppen en demonstratief haar armen over elkaar te doen, mij hoofdschuddend van verbazing in een lachbui te doen geraken. Orla, die in de auto was blijven zitten, had het raampje van de auto open en riep “what’s wrong with those people?” Ik vroeg Orla om nog iets meer naar de kant te gaan en gebaarde toen met mijn handen dat er nog veel meer ruimte was en dat ze nu toch echt moesten doorrijden. Waarschijnlijk zag ze aan mijn gezicht dat ik het meende want ze ging er nu toch overdreven voorzichtig langs na mij nog een giftige blik te hebben toegeworpen. Wij reden een paar minuten later een eindje door tot een huis met aardig wat ruimte er naast waar we parkeerden zodat ik nog wat foto’s van het landschap uit een andere hoek kon nemen. De weg liep een kilometer verder dood bij een steengroeve en even later zagen we de SUV weer op de terugweg. De vrouw keek strak vooruit. Orla en ik barstten allebei in lachen uit, iets wat ze waarschijnlijk hoorden want de auto reed stil in elektrische stand.
We komen het vaker tegen: toeristen die in Dublin of Cork op het vliegveld een auto huren en naar de westkust van Ierland rijden want de “Wild Atlantic Way” wordt behoorlijk gepromoot. Erheen blijven ze op de grote wegen maar zodra ze zich op de wegen van de “Wild Atlantic Way” begeven slaat soms de paniek toe (vooral bij Amerikanen) want de wegen worden smaller dan gedacht. Officiële routes zoals “The Ring of Kerry” zijn al aan de smalle kant, waarbij je dan regelmatig grote touringcars tegenkomt waarvan ik me altijd afvraag wat ze in ’s hemelsnaam op zulke smalle wegen te zoeken hebben. Op het Beara schiereiland worden ze geweerd omdat de wegen daar net te smal zijn en ze waarschijnlijk ook geen zin hebben in de schade die dit soort gevaartes aan het wegdek toebrengen.
Op Dingle heb je de Conor Pass, de hoogste bergpas in Ierland met een lengte van 7.2 km. Daar mogen naast bussen en trucks ook geen campers en caravans op. Mensen die op het internet hun vakantie voorbrowsen, zien schitterende foto’s, genomen van de uitzichtpunten in de bergpas. Men leest dan waarschijnlijk niet de informatie over het rijden door de Conor Pass want op de nauwe gedeeltes is de pas slechts een goede auto breed met haarspeldbochten en aan de ene kant een lage muur waarachter een afgrond en aan de andere kant een rotswand. Er zijn dan inhammen waar je andere auto’s kunt laten passeren. Ik heb twee keer op de pas vastgezeten omdat er weer eens iemand verstijfde achter het stuur vanwege een tegenligger en niet verder of achteruit durfde. Tegenwoordig mijd ik de Conor Pass tijdens het hoogseizoen. Op Dingle heb je ook de Slea Head drive; een smalle, bochtige weg over de klippen langs de oceaan met aan de ene kant een klippenafgrond en aan de andere kant de rotswand. Deze weg wordt wel door tourbussen gereden en er wordt geadviseerd om deze route slechts vanuit een richting, kloksgewijs te rijden (doen de bussen ook). Toch kom je altijd mensen tegen die vanuit de andere richting rijden en tegenliggers zijn dus geen uitzondering. Ook deze weg mijden wij normaalgesproken gedurende de zomer.
Wij zijn altijd erg voorzichtig wanneer we toeristenauto’s tegenkomen want ik heb al een paar keer gezien dat ze ondanks de sticker op het stuur van links rijden bij een uitwijkingsmanoeuvre instinctief naar rechts uitwijken. Dat dit soort paniekreacties voornamelijk blikschade veroorzaken mag een wonder heten. De reisgidsen die ik heb ingekeken waarschuwen niet voor de kleine weggetjes. Men wordt enthousiast gemaakt door de beschrijvingen van het moois dat wordt voorgeschoteld, maar dat men soms over een veredeld fietspad moet rijden om er te komen wordt er niet bijverteld. Daarbij komt dat wanneer men van GPS gebruik maakt, deze nog wel eens de kortste routes wil kiezen waarbij de kleinste wegen niet gemeden worden. Wij maakten dit regelmatig mee wanneer we op roadtrips onze Garmin de weg lieten kiezen. Tegenwoordig gebruiken we Google Maps op de telefoon, maar die doet vaak hetzelfde. Wij vinden het dan grappig wanneer we weer eens over een weggetje rijden met een strook gras in het midden en net ruimte voor onze auto en blikken of blozen niet wanneer we een tractor tegenkomen. Toeristen die er niet aan zijn gewend kunnen het vaak wat minder waarderen.
Een goede vuistregel voor nerveuzere automobilisten en mensen met brede voertuigen zoals campers is om alleen op M wegen (autosnelwegen, 120 km per uur), N wegen (nationale primaire en secundaire wegen, 100 km per uur) en R wegen (regionale wegen 80 km per uur) te rijden en zich niet op L wegen (lokale wegen) te begeven indien het niet strikt noodzakelijk is. M wegen hebben blauwe routeborden, N wegen groene borden en R wegen witte borden. L wegen zijn lokale wegen die erg smal kunnen zijn, soms vol met gaten en vaak met een strookje gras in het midden. Tegenwoordig zie je het nummer van veel L wegen ook langs de weg aangegeven. R wegen zijn soms ook al aan de smalle kant en zelfs secundaire N wegen verschillen in kwaliteit en breedte. In Connemara, in het graafschap Galway, is het wegdek op de N59 op sommige plekken erg slecht en lopen er soms schapen op de weg. Wanneer de GPS voorstelt om vanaf een R of N weg een L weg te nemen dan is dit meestal een weg die gemeden kan worden, tenzij de bezienswaardigheid zich ergens in de Ierse rimboe bevindt. Wanneer men ’s avonds rijden wil: wees gewaarschuwd dat er zelfs langs snelwegen geen verlichting is. Alleen op gevaarlijkere op – en afritten zijn lantarenpalen geplaatst. Langs kleinere wegen is natuurlijk al helemaal geen verlichting en ontbreekt soms ook goede wegmarkering. Vooraf plannen met behulp van internet is wel zo handig. Op Google Maps kun je veel wegen via streetview vooraf bekijken. Voor mensen die er lol in hebben en niet snel in paniek raken, kan ik de L wegen wel aanraden. Gewoon voorzichtig rijden en goed uitkijken. Je wordt dan af en toe beloond met de meest onverwachte uitzichten, kasteelruïnes of ander moois terwijl je bijna geen mens tegenkomt.
Op mijn Ireland Road Trips YouTube kanaal laat ik een aantal ritten (dagtochten) zien, zodat je een idee krijgt van hoe het is om in Ierland te rijden.
Onze auto op een L weg met grasstroken in het midden.
Een kasteelruïne, alleen bereikbaar via een aantal smalle weggetjes.
limerick-groninger 