Galtymore hike.

juli 30, 2022 door limerickdolf 1 reactie

In 2001 speelde ik in een Rambling House groep in Limerick, samen met andere muzikanten, dansers en verhalenvertellers. We traden op in hotels en gingen op toernee in Engeland. Een van de plekken waar we speelden was The Galtymore, een Iers centrum met theater in Cricklewood, Londen. De naam Galtymore zei me toen niet zoveel. Op vakanties in Ierland zochten we meestal de kust op en ik woonde er nog maar een jaar en bleef naar de kust trekken. Toen we vanaf ons huis Orla’s moeder in Carrick-on-Suir gingen bezoeken, zag ik regelmatig een bergketen die de Galtees bleken te zijn met als hoogste berg Galtymore (918m). Op dagtochten kwamen we er daarna ook regelmatig dichterbij wanneer we ons in de Glen of Aherlow bevonden en de afgelopen jaren zijn we steeds meer in het gebied van de Galtee Mountains, het naastgelegen Ballyhoura-berggebied en in de heuvels vlak bij ons huis gaan wandelen. De Galtee mountains werden steeds meer deel van mijn omgeving omdat je ze van bijna overal in de omgeving kunt zien en ik ging steeds meer houden van de distincte vorm van Galtymore. Ik zei tegen Orla dat ik Galtymore maar eens moest gaan beklimmen, eerst meer als grap, maar nadat wij meer heuvels en een paar lagere bergen in de benen hadden en ik eindelijk de wandelschoenen had gevonden die me echt lekker zitten, werd het beklimmen van Galtymore voor mij een reeël doel.

Donderdag 21 juli, mijn eerste zomervakantiedag, was het mooi rustig weer. Het zou bewolkt zijn, maar met waarschijnlijk alleen hoge bewolking. Orla wilde nog een dag werken en wilde Galtymore sowieso nog niet op. Ik keek op het mountain-forecast weerbericht voor Galtymore en besloot een poging te gaan wagen. Onderweg zou ik goed zicht hebben op de Galtees en mocht er toch sprake zijn van lage wolken, dan kon ik altijd nog besluiten om naar een van de meren te wandelen in plaats van naar de top te gaan. En mocht de top toch momenteel nog te hoog gegrepen zijn, kon ik altijd voor de top omkeren, een ervaring rijker, met een mooie pittige dagwandeling achter de rug.

Voor de beklimming had ik mij wat ingelezen en wist dat je Galtymore vanaf een noordelijke en vanaf twee zuidelijke routes kunt beklimmen. De zuidelijke route vanaf “King’s Yard” een boerderij met betaalde parkeerplaats heeft niet echt een duidelijk pad maar (naar mij later werd verteld) een iets minder steile klim naar de top. Ik besloot de zuidelijke route via de Black Road te nemen. Dit is de meest directe route maar heeft wel een vrij steile klim aan het eind.

Na een goed uur rijden terwijl ik onderweg af en toe de Galtees in de gaten hield voor eventuele verandering in het weer, kwam ik om 10 uur ’s ochtends bij de Black Road parkeerplaats aan. Er stond één auto dus het was nog lekker rustig. Het was bewolkt, bijna windstil en vol goede moed ging ik op pad op mijn eerste van begin tot einde solo-hike waarbij ik zo’n 6 km te gaan had en nog een goede 600 meter te klimmen. Het eerste deel ging over een door bomen en struiken omzoomd landweggetje, maar al gauw ging het over in een pad met veel losse stenen dat door heidegebied voerde. Het hele gebied is deel van een werkende schapenboerderij en de schapen lopen overal vrij rond. De eerste ontmoeting met een mens was bijna een Monty Python moment. Een zogenaamde trail runner kwam mij al joggend tegemoet, keek niet op of om, zei niets toen hij langszij was en verdween. Ik had moeite om niet in lachen uit te barsten maar was bang dat een grote Monty Pythonvoet uit de hemel naar beneden zou komen om mij te pletten. Een eind verderop kwam ik twee hikers tegen die op de terugweg waren en mij vertelden dat de condities boven op Galtymore ideaal waren met goed zicht.

Af en toe week ik van het pad af om van het uitzicht te genieten en liep ik verder langs een monument voor de inzittenden van een neergestort vliegtuigje waarna ik bij een hoop stenen die als markering waren gestapeld uitkwam en slechts een keer op de AllTrails app hoefde te checken of ik goed liep. Via de flank van Galtybeg, het kleine zusje van Galtymore (799m) liep ik naar de pas tussen Galtybeg en Galtymore. Hier nam ik een wat langere pauze en genoot ik van het uitzicht op beide bergen en gluurde ik voorzichtig over de rand van de afgrond het dal in waar zich lough Dihneen, een bergmeertje bevindt. Een drietal mensen kwamen de berg af en gingen richting Galtybeg. Voor de rest zag ik wat zoogdieren betreft alleen schapen. Vliegen genoeg maar die bleven op een paar plekken hangen en waren goed te ontwijken.

Vanaf hier was het even slikken want het smalle pad gaat vlak langs de afgrond omhoog, voor je bij het gedeelte komt waar je zelf je weg moet zoeken. Ik heb het niet meer zo op afgronden nadat ik een keer bijna van een klip ben gevallen. Het laatste stuk is erg steil en bestaat voornamelijk uit veen en gras met hier en daar een steen. Je zoekt zelf je weg al zigzaggend omhoog. Halverwege keek ik omlaag en moest weer even slikken want het ging vrij recht omlaag. Omhoog is meestal niet het probleem maar hier moest ik later ook weer naar beneden. Doorgaan of toch maar terug? Doorgaan! Ik was nu al zo ver gekomen. Hoe ik weer naar beneden kwam was van latere zorg. Af en toe uit je comfortzone treden is goed voor je hield ik mezelf voor, maar het liefst wel zonder ongelukken.

Na een valse top was het nog een stukje steil omhoog en toen stond ik ineens op de piek van Galtymore. Alleen! Nou ja, niet helemaal want er waren een aantal schapen die wat verstoord opkeken. Wat een heerlijk gevoel, wat een rust en wat een grandioos uitzicht. Daarbij is Galtymore een berg met een dubbele piek en is de top vrij breed en lang zodat je er in alle rust rond kunt wandelen zonder het gevoel er vanaf te lazeren. Ik had de top een half uur voor mijzelf waarna zich een paar andere mensen lieten zien. Ik kwam in gesprek met een zekere Liam,een doorgewinterde hiker uit Clonmel die via de andere zuidelijke route was gekomen en we hadden een leuk gesprek terwijl we beiden van onze meegebrachte lunch genoten. Toen ik hem vertelde dat ik best wel wat hoogtevrees heb na een bijna-val van een klip en dat mijn knieën slijtage hebben van het jarenlang intensief squash spelen, was hij verbaasd dat ik zelfs met kniebescherming het laatste steile stuk was opgekomen en prees mij voor het toch beklimmen van Galtymore. Ach, achteraf gezien viel het eigenlijk wel mee. Ik zag wel wat op tegen de afdaling maar wilde vooral van het moment genieten. Ik was op het hoogste punt van County Limerick en ook op het hoogste punt van County Tipperary. Twee voor de prijs van één beklimming. Wat wil een mens nog meer. Het was er zo heerlijk windstil en aangenaam dat ik er een goed uur ben gebleven, terwijl ik af en toe een foto maakte, de top verder verkende en eindelijk maar toch al zigzaggend aan de afdaling begon, zo ver mogelijk van de steile afgrond af. Gelukkig was het gras vrij droog anders had het hier en daar in een flinke glijpartij kunnen eindigen. Nog even een eng stukje over het smalle paadje langs de afgrond en ik stond weer op de pas. Vandaar was het na de flank van Galtybeg vooral een rustige, lange wandeling over het pad met losse stenen wat naar het eind toe wat vermoeiend werd. Onderweg kwam ik een groep van vier mensen tegen die op weg waren naar de top. Verder alleen schapen, vlinders, insecten en vogels. Wat een rust, wat een hike. Mijn stappenteller vertelde mij dat ik die dag naast een goede 600 meter in hoogte te hebben overbrugd, in totaal zo’n 14 km had gelopen. Ik heb die nacht heerlijk geslapen.

Meer informatie over de King’s Yard Galtymore route en de Black Road Galtymore route kun je via Google of op de AllTrails app vinden. Houd er rekening mee dat deze route na veel regen, bij slecht zicht en bij harde wind gevaarlijk kan zijn.

Klik op de foto’s voor een grotere versie.